Jesień skłania częściej do refleksji nad mijającym czasem. Nie zawsze są to refleksje pogodne. Szczególnie gdy dotyczą tragicznych losów wojny, okupacji, okrucieństw i masowych mordów, jakie popełniał na narodzie polskim hitlerowski okupant. Przed coroczną procesją do lasu skrwileńskiego koło Raku, gdzie podczas mszy św. polowej ofiarujemy znów swoją pamięć tym, którzy pomordowani tu w pierwszych miesiącach II wojny światowej spoczęli w zbiorowych mogiłach, pośpiesznie zasypywanych przez oprawców, aby ukryć wszelkie ślady, każdej jesieni powracają wspomnienia tragicznego czasu wojny i cierpień, jakich wtedy doznawał cały naród polski.

Pierwsze ślady osadnictwa na tych ziemiach sięgają IX-X w. Do dnia dzisiejszego zachowały się fragmenty grodziska usytuowanego nad brzegiem jeziora Skrwilno, po jego północno- zachodniej stronie.

    W końcu XII wieku gród i podgrodzie zostały całkowicie spalone najprawdopodobniej na skutek najazdów Prusów. Usytuowanie geopolityczne grodu skrwileńskiego na pograniczu polsko-pruskim wyznaczało jego obronną funkcję. Osada była położona wśród lasów, wód i bagien oraz pól piaszczystych, uniemożliwiało to ludności tam mieszkającej zajmowanie się uprawą roli. Znaczącą rolę odgrywało prawdopodobnie łowiectwo, handel i rybołówstwo.